Allı morlu elbiselerimle çocuk halimle dolaşırken bluyorum kendimi rüyalrımda...şşş !!sessiz ol uyanıcak diyo sanki birileri...birileri beni çağrıyo dyuyorum sonra karanlıkta kalıorum aklım sıra...biri beni bulsun istiyorum ama hep kendim sıyrılıorum kabuslarımdan...çağrıyorum ama kimse gelmiyo yardımıma...sonra bi yokuş çıkıoyrum hep bi yerlere ulaşmaya çalışırken yine karanlığa varıyorum...artık korkuyorum diyorum daha halen karanlıktan korkuorum rüyalarımda...halbuki ben en ufacık ışık zerresiyl bile uyuyamayan zifri karanlaık olmazsa uyuyamayan ben rüyalarımda karanlıkta klamkatan korkuorum...yalnız kendimi gördüğüm rüyalrdan nefret ediyorum hep...ya da hayatta da yalnız kalmaktan korkuyorum hep...bazen düşümüyorum da yalnızmıyız gerçekten akrabağa tanıdık eş dost yanımızda olmadığında sipsivri kalmıyomuyuz aslında hepimiz...yanında sevgilinle uyussan annenin koynunda da yatsan kocana ssarılsan da yatsan ya da karının göğsünde uyya kalsan da uyuduğunda artık yanındakiyle birlkte değilsin...rüyadasın ya da kabusta yalnızsın ama hani uyanıkken ya da hep birlkte olurken 'seni her türlü kötülüükten koruycam 'laflarının kifayetsiz olduğu noktadasın belki de...sipsivrisin yalnızsın,kimse seni düşünde gördüğün karabasandan kurtaramaz,acı çekerken sen farzı misal mide ağrısından kıvranırken senle acını kimse paylaşaamz.He yanında durur acını hafifletmek için uğraşırlar belki ama senle o acıyı kimse çekmez çekemez,tek başına çekersin o acıyı,bi başına...Dünya'nın en mucizevi şeyini meydana getirmek için iki beden istekli ya da isteksizce çalışır...ama mucize hayata gelirken iki kişi değil sadece bi taraf :dişi sırtlar tüm ağrıları orda da yalnızdır... acıyı paylaşamaz er kişi bebek de yalnız doğar eğer bi ikizi yoksa...aslında yalnız büyür sadece yönetilir,çocuk olur,ergen olur yalnız olur...fırtınalı dönemini kendi atlatır ,ağır bunalımlara kendi göğüs gerer...yetişkin olur kendi çaşır hayat kurar yardımıcı olur hayat eşi ama yine yalnızdır kişi çöpsüz üzümdür...başta bunu bilmez ebeveyni arkasında sanır hep...sonra onlar hayat yolculuklaını tamamladıklarında yine yalnız olduğunun farkına varır kişi,kim koruyaacaktır onu ya da kim kollayacaktır tüm kötülüklerden...karın vardır belki ya da kocan yanında sanırsın hep paraleldir tüm ortak paydadaki bulgular...harika iki çifttir onlar parmakla gösterilirler ama iki başlarına bir çift olamadıktan sonra bu ikili birliktelik yürümez..ilişki 3 e bölünür sonra belki 4 e 5 e ...
Sistem böyle işler bu gezegende tüm insanlar bireydir...hayat boyu anlık ikili üçlü 5 li ilşkiler dışında hep bir başınaıdrlar....sistem yalnızlık üzerinden işler...her kişi sonunda yalnızdır...baştan bunun farkına varamayıp sosyalleşme güdüsyle lay lay zaman öldürenler hayatlarının sonuna doğru yalnızlaaştıkça ağır depresyonalr geçirebilirler...,
.
.
Peki sistem niye kişileri yalnızılğa iter ya da baştan böyle kurgulanır...Bana kalırsa buna birbirinde çok ayrı iki kurucu sebebiyet vermiştir...1)Tanrının sistem yapıcı olduğunu düşünenler için yalnızlığın sebebi Allah'A en iyi şekilde ibadet edebilme ya da O'nun tüm gerklerini yerine getirme isteğinin sonucudur2)Yalnızlaşan kişi daha üretken olabileceğinden sistemin devamlılığı için gerekn tüm sosyal ve bilimsel üretkenliği en üst düzeyde yerine getirebilir ve böylece sistem kurucu kendini gerçekleştirmiş olur(ATE düşünceden doğduğu da söylenebilir)
YORUMU SİZE AİT!!(YORUMLARKEN BİLE YALNIZ OLDUĞUNUZUN FARKINA VARMANIZ DİLEĞİYLE....)
